Stając się sobą

Yalom stara się trzymać chronologii; dzieciństwo, kształcenie, zdobywanie praktyki, kolejne stanowiska zawodowe. W międzyczasie pisze o rodzinie i dzieciach, trudno to bowiem rozgraniczyć poznając żonę w wieku 16 lat. Wspólnie spędzili 74 lata, rozdzieliła ich śmierci Marilyn, choć książka jest sprzed tego momentu. Swoją drogą, polecam ich wspólne wspomnienia "Sprawa życia i śmierci…" pełne emocji, mądrości, które znacznie bardziej podobały mi się od tego pamiętnika. Jak można wnioskować z książki, życie nie oszczędzała Yaloma, być może dlatego pomógł tak wielu ludziom. Wielką zadrę stanowią jego stosunki z matką, pretensje z ojcem. Nie bez znaczenia są żydowskie korzenie często uprzykrzające życie. Z perspektywy czasu, wydaje się, że Yalom te pretensje przepracował, choć czy na pewno? Życie psychiatry przeplata się z fragmentami życia jego pacjentów. Porównuje, dostrzega te same mechanizmy, doświadczenia, można powiedzieć, że przepracowuje trudne chwile. Dużo powrotów do dzieciństwa, mnóstwo egzystencjalnych przemyśleń, wśród nich wiele dotyczy śmierci. Mimo wszystko, autor ma świadomość, że jego życie należało do uprzywilejowanych. Stety niestety jak się okazuje; "Dla terapeuty, który przyjmuje egzystencjalny punkt widzenia, takie uporządkowane życie jest obciążeniem." Kilka ciekawostek m.in. epizod z analizą osobowości Hemingwaya na podstawie listów pozyskanych w dość nieetyczny sposób, sporo anegdot, wśród nich zabawna przygoda z LSD, ale przede wszystkim dużo o nauce. Autobiografia ta skoncentrowana jest głównie na pracy terapeuty i to pod kątem teorii, mniej tu kazusów. Jest o publikacjach, metodach badawczych, ośrodkach naukowych, co było dla mnie miejscami dość nużące. Szkoda, że autor nie poświęcił więcej miejsca podróżom, poznawaniu innych kultur, osób (ciekawy rozdział o popularności Yalom'a w Grecji). Każda z przeczytanych przeze mnie powieści autora była ciekawa, ładnym i przemyślanym językiem napisana. Pod moimi recenzjami, zwykle ktoś kto je skomentował, przyznawał, że autor uzależnia, że nie sposób skończyć na jednej pozycji. Jest tak i tym razem, choć dla mnie ta książka ma wyjątkowo nierówny poziom. Jak każdy z tytułów, jest niezwykle ciekawa, mądra, filozoficzna, każąca się czytelnikowi zatrzymać, pomyśleć, zachwycić słowem. Choć jednocześnie myślę, że bez kontekstu, bez przeczytania innych tytułów autora, książka ta nie wywarłaby na mnie szczególnego wrażenia. Tym samym nie wiem na ile będzie ona atrakcyjna dla kogoś, kto twórczości Yalom'a nie zna. Ponadto, książka nie jest wolna od powieleń (pomijam, że to i owo przeczytałam już w poprzednich tytułach), a kończy ją wywiad z… samym Yalomem, który stanowi pewnego rodzaju streszczenie właśnie przeczytanej książki. Przyznam, że to dość dziwne. Oczywiście nie napiszę, że jest słaba ale, że czytałam ją z zainteresowaniem mniejszym niż poprzednie już tak. Doceniam za liczne fotografie z prywatnego albumu, zawsze przyjemniej czyta mi się takie wspomnienia.

Psychiatra - o sobie samym. Szalenie ciekawa książka już w chwili, gdy bierze się ją do ręki tuż po lekturze opisu. Autobiografia psychiatry? Czyż nie będzie to ciekawe? Będzie :) Nawet bardzo :) Słów kilka tytułem małego wstępu. Yalom to światowej sławy amerykański psychiatra, obecnie emerytowany. To jeden z pionierów psychoterapii grupowej, twórca (i to chyba w jego rysie zawodowym najważniejsze) koncepcji psychoterapii egzystencjalnej, która skupia się w swoim sednie na nieodłącznych i najważniejszych składnikach ludzkiego losu: samotności, wolności, lęku, śmierci i na potrzebie sensu. Nieszablonowy w podejściu do pacjenta, niejednokrotnie sięgający daleko do przodu w swoich pomysłach, wielka postać w obszarze psychiatrii. To bez wątpienia. A jaki to człowiek? O tym bowiem jest (i w założeniu miała być) ta książka... To człowiek o trudnych relacjach rodzinnych, już od czasów dzieciństwa, ktoś przeżywający także swoje wnętrze, nie tylko wnętrza własnych pacjentów - przez to prawdopodobnie to tak dobry specjalista w swoim fachu. Próbując bowiem zrozumieć samego siebie, na gruncie własnych traum i problemów, chyba łatwiej jest odnaleźć ścieżki i drogi wiodące do kogoś drugiego, do kogoś kto potrzebuje pomocy. Paradoksalnie więc, być może własne problemy życiowe autora i sposób ich zrozumienia sprawiły, że był w stanie pomagać skutecznie innym. Yalom to także człowiek o wielkim, czasami irytującym wręcz ego (lub, inaczej mówiąc, ktoś o skrajnie niezachwianej pewności siebie, żeby ująć to łagodniej), ale także ktoś, kto świadomy jest zbliżającego się kresu życia, a zatem ktoś bynajmniej wcale nie wolny od lęku przed śmiercią i końcem własnej egzystencji. Z książki wyłania się obraz kogoś bardzo świadomego własnego "ja", samego siebie, kogoś pełnego przemyśleń na temat siebie, innych, przemyśleń na temat sensu życia, istnienia oraz tego, co w tej egzystencji jest ważne. Naprawdę ważne, czasem bowiem za takie rzeczy bierzemy błahostki, a istotne jest zdrowie, dobrostan własny i umiejętność zachowania wewnętrznej równowagi, także w złych, przytłaczających chwilach. Ta książka może nas, czytających, wcale do tego nie przybliża, ale pokazując pewien przykład tychże przemyśleń, w i na osobie autora, pokazuje pewną drogę. To czy nią pójdziemy i - ewentualnie - usiądziemy by pomyśleć nad samym sobą, to już nasz wybór i nasza sprawa. Poczytać jednak chyba na ten temat nie zaszkodzi. Polecam :) Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki. #stającsięsobą #pamiętnikpsychiatry #yalom #cosnapolce #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland https://cosnapolce.blogspot.com/2023/08/stajac-sie-soba-pamietnik-psychiatry.html