Josef Breuer, jeden z ojców założycieli psychoanalizy, stoi u szczytu kariery. Friedrich Nietzsche, największy filozof Europy, jest na skraju samobójczej rozpaczy, nie mogąc znaleźć lekarstwa na bóle głowy i inne nękające go dolegliwości.
Gdy Breuer zgadza się poddać Nietzchego swojemu eksperymentalnemu leczeniu, terapii poprzez rozmowę, nie spodziewa się, że on także znajdzie ukojenie w ich sesjach. Tylko stawiając czoła własnym wewnętrznym demonom, utalentowany uzdrowiciel może zacząć pomagać swojemu pacjentowi.
W Kiedy Nietzsche szlochał Irvin Yalom łączy fakty i fikcję oraz tworzy atmosferę pełną napięcia, aby rozwinąć niezapomnianą opowieść o odkupieńczej sile przyjaźni.
"Fikcja to historia, która mogła się wydarzyć." André Gide Mam wielką przyjemność z czytania Yaloma, urzeka mnie każdorazowo i pomysł i styl. Ale też humor, lekki, delikatny, często ironiczny. Oczywiście, książki nie powstałyby gdyby nie ogromne doświadczenie i wiedza autora, a to wartość niepodlegająca ocenie. Strony pełne są mądrych myśli, spostrzeżeń. Cytatów godnych wielkich myślicieli. Tym razem Yalom bohaterem swojej powieści uczynił Nietzsche'go, prowadzącego dyskusje "obracające się w świecie idei". Ten niemiecki filozof nazywany prorokiem psychoterapii, wywarł ogromny wpływ na Freuda, choć historia ten wkład zbagatelizowała. Kogo poznamy jeszcze? Josef Breuer, Sigmund Freud i Lou Andreas-Salomé. Biorąc na warsztat tak wybitnych bohaterów i książka musi być wybitna. Łącząc fakty z literacką fikcją autor roztacza przed czytelnikiem wizję początków rodzenia się psychoanalizy. To oczywiście bardzo ogólne streszczenie tej książki, bowiem historie wymyślone przez Yaloma nigdy nie są tak oczywiste jakby się mogło wydawać. Zwykle pacjent trafia do lekarza aby ten go wyleczył. Trafia do (przynajmniej z założenia) mądrzejszego i bardziej doświadczonego w leczeniu ciała, choć i o duszę często chodzi. A co, gdy każdą ze stron trapi ciężka choroba? A co, gdy pacjent swoją elokwencją burzy pewność lekarza? Kto wtedy jest leczony, kto leczy? Tu się zaczynają schody! Sullivan, psychiatra amerykański, powiedział, że psychoterapia to omawianie osobistych problemów przez dwoje ludzi, z których jeden jest bardziej przygnębiony niż drugi. Meritum powieści można by rzec. Powieść traktuje o wewnętrznych demonach, niezrozumieniu ale i życiowym spełnieniu. O popadaniu w rozpacz i utracie wiary w sens życia. Jak to u Yaloma bywa jest sporo o etyce lekarskiej, starości i śmierci. Powieść czytałam zachłannie. Nie dość, że mnóstwo faktów z dziedziny filozofii i psychoanalizy (ciekawy wątek o hipnozie) to jak zawsze całość sprawnie ubrana w słowa, intryguje i wciąga. Trochę romansu, trochę zagubionych mężczyzn, wielcy naukowcy i przyjaźń, która zmienia życie bohaterów. W tle opanowujący społeczeństwo antysemityzm i barwna epoka fin de siècle. Poza samą powieścią, wydanie Wydawnictwa Czarna Owca z 2023 r. wzbogacone jest o dość obszerny materiał o powstaniu książki i wywiad z autorem. Polecam bardzo! Rewelacyjna lekcja! Ps. Jeszcze jedno spostrzeżenie, być może dla kogoś będzie pomocne. Mimo moich zachwytów i swego rodzaju bezkrytycznego podejścia do powieści Yaloma, nie polecam tej książki jako początku przygody z jego twórczością. Wybierz lżejszą, bardziej "powieściową" jak np. "Leżąc na kozetce." To oczywiście subiektywna opinia ale chcę wierzyć, że słuszna.
