Niebo całe w diamentach

Ostatnia część, więc trudno mi coś nowego napisać, tym bardziej, że cała trylogia trzyma poziom. Czy są różnice? Wydaje mi się, że w ostatnim tomie śledztwo przebiega jakby bardziej w grupie, choć Zajcew to i tak wielki indywidualista, kroczący pod prąd poleceniom szefa. Zdaje się, że humor śledczemu znacznie bardziej się wyostrzył i… być może znalazł kumpla. To o części trzeciej, a ja postaram się podsumować cały cykl. Bez wątpienia łączą je obrazowe opisy, retro klimat, dużo stalinowskiej Rosji i mocni, charakterystyczni bohaterowie. Podtrzymuję, że to jednak bardziej powieść detektywistyczna w klimacie Holmesa aniżeli kryminał znanych nam współcześnie pisarzy. Fabuła opiera się na dochodzeniu, na stawianiu hipotez, sprawdzaniu tropów. Zbrodnie poznajemy na samym początku, jest właściwie bez przelewu krwi i bez przemocy, nie ma też sprawcy jako takiego. Co do zakończeń, są trochę nieoczywiste, trochę wymagające, trochę dające do pomyślenia. Jak to z trylogią bywa, każda książka jest osobną historią, osobnym śledztwem. W pierwszej części świat malarstwa, w drugiej wyścigi konne, w trzeciej świat kina i drogich kamieni. Każda inna, każda interesująca. Niemniej jednak warto znać całość, bo nawiązania się przytrafiają. Styl autorki bardzo mi się podobał, jest spójny, cały w podobnym klimacie. Czyta się rewelacyjnie, kartek wyjątkowo szybko ubywa, jest zajmująco, płynnie, intrygująco. Przekład Michała Rogalskiego nie ma dla mnie wad. Miałam wyobrażenie, że te powieści będą nieco leniwie (choć nie nudne), ładnym językiem napisane, dające popracować szarym komórkom. I tak było. Spełniły moje oczekiwania. Ps. Dodatkowy plus za rewelacyjne okładki autorstwa Rafała Kucharczuka

Niebo całe w diamentach to 3 tom cyklu Śledczego Zajcewa. Ponownie przenosimy się do sowieckich lat 30-tych XX wieku. ZSRR Książka aktualnie zapewne nie spotka się ze zbyt dużym entuzjazmem w związku z sytuacją geopolityczną. Warto jednak zwrócić uwagę, że jest to bardzo oryginalna książka na polskim rynku. Nie mamy wiele styczności w literaturze z klimatem ZSRR, a tym bardziej sowieckim kryminałem. Aby sięgnąć po tę część należy przeczytać również poprzednie. W innym przypadku niestety strasznie się pogubimy w faktach. Okładka retro pod względem stylu oraz samej faktury idealnie wpasowuje się w klimat, którym raczy nas Julija Jakowlewa. Czerwony jeździec podobał się mojemu dziadkowi, więc myślę, że tą również mu podrzucę