Poruszająca powieść autora „Świata Zofii”.
Pierwszego dnia na uniwersytecie w Oslo Albert zauważa Eirin przed ekspresem do kawy. Jeszcze się nie znają.
Trzydzieści siedem lat później, w kwietniu 2009 roku, Eirin wyjeżdża do Melbourne na konferencję poświęconą biologii słodkowodnej. Albert, który został sam, nagle otrzymuje straszne wieści. Jak ma żyć z dalej tym, czego się dowiedział?
Udaje się do małej chatki, która przez wiele lat była dla niego i Eirin bezpieczną przystanią. Musi zrozumieć niektóre sprawy. Daje sobie dwadzieścia cztery godziny na spisanie historii ich wspólnego życia. W tym czasie musi podjąć najważniejszą decyzję w życiu – prawda czy kłamstwo?
Jostein Gaarder
Norweski pisarz, autor książek filozoficznych oraz literatury pięknej. Urodził się i mieszkał w Oslo, gdzie zdobył także wykształcenie i ukończył tamtejszy Uniwersytet. Po studiach uczył kilka lat w liceum, a następnie przez blisko dekadę wykładał filozofię na uniwersytecie ludowym Fana Folkehøgskule.
Jostein Gaarder jest autorem popularnych powieści dla młodzieży i dorosłych, prezentujących historię myśli filozoficznej i europejskie dziedzictwo kulturowe. Zadebiutował w 1986 roku zbiorem opowiadań Diagnoza i inne opowiadania, który w Polsce ukazał się w 2008 roku nakładem Wydawnictwa Czarna Owca (wtedy: Jacek Santorski & Co). Popularność zapewniła mu jednak wydana w 1991 roku książka Świat Zofii stanowiąca wprowadzenie do filozofii dla młodzieży. Opowiada ona o czternastoletniej Zofii, która podążając śladami największych uczonych Europy (Platona, Sokratesa i Heideggera) odkrywa nie tylko piękno i prostotę filozoficznych nauk, ale przede wszystkim dociera do głębin własnej duszy. Książka przetłumaczona została na czterdzieści pięć języków.
Do innych znanych dzieł Gaardera zaliczyć można między innymi: Tajemnicę Bożego Narodzenia, Dziewczynę z pomarańczami czy Przepowiednię Dżokera.
Nie jest mi łatwo o książce napisać ponieważ; 1. jest tak ładna, że i tak cokolwiek napiszę nie odda moich zachwytów, 2. trudno nie zdradzić treści, 3. faktycznie jest "o prawie wszystkim". O miłości i kryzysach, o narodzinach i śmierci, o bliskości i zdradzie. O życiu po prostu. Albert (ojciec i mąż) otrzymawszy nierokującą diagnozę pisze list do bliskich, pragnąc rozliczyć się z przeszłością. Banalne może by i było, gdyby nie napisał tego Gaarder. Przypowieść choć pełna prawdziwego życia to jednak niepozbawiona magii, tak bym określiła tę emocjonującą, pełną prawd o nas samych lekturę. Książka, którą czyta się w jeden wieczór (ok, trochę nocy zarwałam), która jest pełna uczuć, spokoju, którą się czyta dla samej przyjemności obcowania z książką. Powieść nie dla lubiących akcję, mnóstwo bohaterów i ciągłe napięcie. To taka literatura-poezja, z której czerpałam dużą przyjemność. Po prostu aby przeczytać. Ładne, spójne tłumaczenie wspaniałej Iwony Zimnickiej. Jedyną wadą jaką odnotowałam jest rozmiar tej książki, raptem 120 stron pozostawiających wielki niedosyt w mojej głowie.
