Szokujące, otwierające oczy i ponuro fascynujące – oto prawdziwe historie lekarza przestępców z zaburzeniami psychicznymi.
Zadaniem psychiatry sądowego Sohoma Dasa jest leczenie i rehabilitacja osób, z których wiele napada, rabuje, gwałci, a nawet zabija. Jego praca prowadzi go do więzień o zaostrzonym rygorze i bezpiecznie zamkniętych oddziałów szpitalnych w całym kraju, a także do sal sądowych, gdzie składa zeznania w charakterze biegłego.
Od młodej kobiety, która w przypływie psychozy udusiła swojego dwuletniego siostrzeńca, po nastolatka, który podpalił swój dom z zamkniętą w środku matką – doktor Das musi zagłębić się w umysły tych brutalnych przestępców, zrozumieć ich działania i zapobiec przyszłym okrucieństwom.
W tym bezpośrednim, odkrywczym i momentami humorystycznym pamiętniku autor dzieli się historiami z piętnastu lat pracy, szczegółowo opisując niektóre z najbardziej ekstremalnych, poruszających i dziwacznych przypadków.
Fascynująca, pouczająca i szczera lektura.
Bardzo polecam, to treściwie napisana książka, w której autor wywiązuje się z obietnicy, którą zawarł już w samym tytule. Jest więc i zbrodnia, i prawo, i medycyna. Wszystko to okiem doświadczonego, praktykującego psychiatry sądowego i biegłego. Książka została podzielona na trzy rozdziały; szpitale psychiatryczne, zakłady karne i sale sądowe, co odpowiada kolejnym etapom w ścieżce zawodowej autora. Trzy miejsca, o których autor ma sporo do napisania. A pisze płynnie, ciekawie, przy tym bez naukowego zadęcia, bardziej to ciekawa powieść niż popularnonaukowa publikacja. Das rozwiewa fakty i mity pracy psychiatry sądowego. Na podstawie konkretnych przykładów opowiada o metodach badań i pracy z pacjentem, również nawiązuje do motywów działań przestępców, próbuje wyjaśnić w sposób medyczny ich postępowanie. Co do mnie przemawia, to fakt, że są tu opisane sytuacje i pacjenci z ostatnich 10 lat praktyki lekarskiej Das’a, więc bardzo aktualne, oparte na współczesnych badaniach. Ponad to, autor jest i rzeczowy, i życiowy, nie nagina rzeczywistości pod teorie wygodne medialnym doniesieniom, pokazuje trud wykonywanej pracy z jej zaletami i wadami. Przyznaje, że są pacjenci, których można zwyczajnie polubić, że dobór leków wcale w psychiatrii nie jest prosty, a obawa o “swojego” pacjenta towarzyszyć będzie przez cały proces leczenia. Nie ucieka od tematów trudnych; jak rasizm wśród personelu medycznego czy sytuacji kobiet w więzieniach. Wielokrotnie podpiera się danymi statystycznymi, bardzo płynnie wplatając je w treść. Das wydaje się lekarzem pełnym empatii i intuicji w stosunku do pacjenta, kimś dla kogo ważny jest kontakt z człowiekiem, a nie podporządkowywanie się algorytmom. Autor odkrywa również nieco kart związanych z prywatnym życiem, ale oszczędnie i bardzo profesjonalnie. Oczywiście nie obejdzie się bez moralnych przemyśleń; kto zasługuje na pomoc, jak i czy osądzać, kogo leczyć, do jakiego kalibru przestępstwa dawać szansę. Dużo dają do myślenia rozważania, kiedy człowiek jest zły kiedy chory, jak to rozgraniczyć, jak zbadać itp. Myślę, że to dylematy nieodłącznie związane z zawodami związanymi w jakikolwiek sposób z sądownictwem. Polecam, bo to bardzo ciekawa książka, wiele pytań, niekoniecznie odpowiedzi, przynosi. Wiele drzwi w kontekście chorób psychicznych otwiera, ukierunkowuje, przedstawia różne teorie. A wszystko lekkim, bardzo przyjemnym stylem napisane. Autor ciężkie tematy przeplata humorem, a że lubuje się w tym ironicznym, czarnym to tym zabawniej :-)
