Kiedy Tomasz Jastrun zaczynał pisać swój Notatnik Erotyczny w listopadzie 1997 r., fala seksu dopiero czekała na progu by zalać Polskę. Mimo lamentu radia Maryja i upomnień episkopatu - erotyka zagościła na ulicznych billboardach, wkradła się za wycieraczki samochodów, poczęła wylewać się z gazet. I to co było na początku śmiałe, po latach wydaje się już oswojone. Więc chociaż te felietony nadal czasami pokazują pazury - autorowi udaje się nie przekraczać granic dobrego smaku. A to trudne w dziedzinie, gdzie granice są ruchome.
Motorem Gry wstępnej jest erotyka, ale wokół niej, jak to bywa w życiu, wiruje cały ludzki świat. Oglądamy ironiczne migawki ze sceny politycznej, słychamy odgłosów krajowych i światowych skandali. Osobiste doświadczenie autora rozmawia z naszym doświadczeniem zbiorowym. Możemy więc obserwować jak podczas sześciu lat Notatnika zmienia się Polska i świat, jak nowe środki łączności wpływają na nasze życie erotyczne. Ironia nie przeszkadza autorowi snuć refleksji nad przemijaniem, krytycznie przyglądać się sobie, badać uważnie, ale i ze zrozumieniem, zmiany, jakie w miejsach i ludziach żłobi czas.
Dla Tomasza Jastruna najważniejsza w życiu jest czułość - dlatego zamyka i kończy Grę wstępną wierszem. A czułe i poetyckie postrzeganie to znak firmowy pisarza, oswajającego sprzeczne pierwiastki ludzkiej natury, wrażliwego, a zarazem zdystansowanego; męskiego, a jednocześnie czułego. Zbiór felietonów utkany jest z takich przeciwieństw; znalazły się tu także mini-eseje, fragmenty poezji i prozy. Wszystko to stanowi o bogactwie Gry wstępnej - czyniąc z niej lekturę naszych czasów; do czytania w biegu, pociągu czy autobusie, ale też do poduszki, gdy ktoś jest obok lub gdy nikogo nie ma.
Tomasz Jastrun
Poeta, prozaik, eseista, felietonista, krytyk literacki, autor książek dla dzieci. Syn poety Mieczysława Jastruna i poetki Mieczysławy Buczkówny. Był stałym felietonistą paryskiej „Kultury”, gdzie publikował pod pseudonimami Witold Charłamp i Smecz. Na jej łamach rozpoczął serię felietonów Z ukosa, które następnie kontynuował w „Rzeczpospolitej” i „Newsweeku”. Pracował również w redakcji „Tygodnika Kulturalnego” oraz pisał między innymi do „Twojego stylu” (cykl felietonów Notatnik erotyczny), „Zwierciadła” (cykl felietonów Czułym okiem).
W stanie wojennym ukrywał się przez rok. Należał do Solidarności. Był internowany. W drugim obiegu redagował pismo literackie „Wezwanie”. W latach 1990–1994 był dyrektorem Instytutu Polskiego w Sztokholmie oraz attaché kulturalnym w Szwecji. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
